|
| Κυριακή, 04 Οκτωβρίου 2015 |
«Η σαγήνη είναι αυτό που αφαιρεί από τον λόγο το νόημα του και τον εκτρέπει από την αλήθειά του» JeanBaudrillard
Αναμφίβολα, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε δίκαιο να θριαμβολογεί για την μεγάλη προσωπική του νίκη. Όταν όμως αυτό το αποτέλεσμα επιχειρήσει κανείς να το συσχετίσει με τα ουσιώδη δεδομένα της εν εξελίξει ιστορικής πραγματικότητας και να αναζητήσει απαντήσεις σε αυτά διαπιστώνει ένα τεράστιο κενό.
Με άλλα λόγια δυσκολεύεται ένας μέτρια συνετός πολίτης να αποδεχθεί ότι με αυτό το αποτέλεσμα ο κυρίαρχος Λαός έταμε τα μεγάλα εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που με τις εκλογές τέθηκαν υπό την κρίση του, εκτός εάν δεχθούμε ότι σιγή τα αντιπαρήλθε.Κάτι τέτοιο όμως δεν θα συμβιβαζόταν με τις καταστατικές αξίες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, που θέλει τον λαό να απαντά με τη σοφία του στα κρίσιμα διακυβεύματα της πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας.
Και όμως, στο εν λόγω εκλογικό αποτέλεσμαπαρά πάσα προσδοκία ανιχνεύει κανείς αντί για την αποδοκιμασία και την απόρριψητην έγκριση και την αποδοχή του Λαού για την επτάμηνη καταστροφική και τυχοδιωκτική διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα.
Για την κατάρρευση της εμπιστοσύνης των εταίρων προς την χώρα μας με τους τσαρλατανισμούς και τις μπλόφες του συνεργάτη και εντολοδόχου του κ. Τσίπρα κ. Βαρουφάκη.
Για την επιλεκτική χρεωκοπία της χώρας από τους επικίνδυνους χειρισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης.
Για την επιστροφή στην ύφεση από την ανάπτυξη που είχε σημειωθεί στο τέλος του 2014.
Για τα νέα ελλείμματα μετά την επιτυχή δημοσιονομική προσαρμογή του 2014.
Για τον θεσμικό και κοινοβουλευτικό εκτροχιασμό του Κράτους
Για τα αύξηση κατά 90 δις ευρώ του δημοσίου χρέους και την αντίστοιχη επιδείνωση της δυναμικής της βιωσιμότητάς του, σύμφωνα με τους όρους της έκθεσης του ΔΝΤ, εξ αιτίας των επικίνδυνων χειρισμών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Για το «γύψωμα» της οικονομικής δραστηριότητας μέσω των περιορισμών στην κίνηση των κεφαλαίων που οδήγησαν εκατοντάδες υγιείς επιχειρήσεις σε κλείσιμο, άλλες σε εκπατρισμό και αύξησαν την ανεργία.
Για την άνευ αποχρώντος λόγου παραίτηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την πρόωρη διάλυση της προηγούμενης Βουλής, μετά από 7 μηνών νωπή εντολή, που χρησιμοποιήθηκε κατά τρόπο που ευτελίζει το Σύνταγμα, ως μέσο εξουδετέρωσης και όπλο τιμωρίας των εσωκομματικών αντιπάλων του κ. Τσίπρα.
Παράλληλα, σ’ αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα εμπεριέχεται και η απονομή χάριτος προς τον κ. Τσίπρα, για την αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων του και τα παραπλανητικά μέσα που χρησιμοποίησε, για να ανέλθει στην εξουσία. Ήτοι,για τη μη υλοποίηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, για την μη ακύρωση του Μνημονίου και για την μη αλλαγή των συσχετισμού δύναμης στο εσωτερικό της Ε.Ε., για την μη αποτελεσματική διαπραγμάτευση, παρόλο που επί 6 μήνες, με όπλο την ετοιμότητα της ρήξης απειλούσε τους εταίρους, μέσω του κ. Βαρουφάκη, για τις ασήμαντες επιδόσεις της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην πάταξη της φοροδιαφυγής, της διαπλοκής και την διαφθοράς.
Μια τόσο μεροληπτική όμως αντιμετώπιση από τον Λαό της ακολουθίας αυτής των παραπτωμάτων και των λαθών, στα οποία υπέπεσε ο κ. Τσίπρας και η Κυβέρνηση του, το προηγούμενο 7μηνο, δεν έχει σχέση με την λογική και ιδίως με την μέχρι σήμερα επιμονή τουέλληνα ψηφοφόρου να καταψηφίζει και όχι να υπερψηφίζει, να τιμωρεί και όχι να επιβραβεύειόσες κυβερνήσεις κατά την θητεία τους είτε τον είχαν δυσαρεστήσει, είτε τον είχαν ζημιώσει με περιοριστικά εισοδηματικά μέτρα, είτε είχαν βιαίως ανατρέψει τα δεδομένα, στα οποία είχε «βολευτεί» η κοινωνική και οικονομική καθημερινότητα του.
Εξάλλου, για πρώτη φορά η πρόταση για εθνική συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων, που υποβλήθηκε προεκλογικά από όλες τις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις, απορρίφθηκεκαι προτιμήθηκε αντ’ αυτής να παρασχεθεί εντολής αυτοδύναμης διακυβέρνησης στους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.Για πρώτη φορά επίσης ένας στους δύο Έλληνες αδιαφόρησε για τις εκλογές και αρνήθηκε να συμμετάσχει σ’ αυτές. Γύρισε την πλάτη του στην πολιτική και στο νόημα της.
Είναι ακόμα νωρίς για να αποφανθούμε μετά βεβαιότητας αν το πιο σημαντικό σ’ αυτές τις εκλογές είναι το γεγονός της νίκης του κ. Τσίπρα (που ούτε ο ίδιος δεν την περίμενε στην έκταση που του εδόθη) ή η θηριώδης αποχή που άγγιξε το 50%. Όλα αυτά είναι φανερό ότι συνέβησαν γιατί προφανώς ανατράπηκαν τα παραδοσιακά κίνητρα συμμετοχής στις εκλογές και τα λογικά θεμέλια σχηματισμού της λαϊκής ετυμηγορίας.Ο νικητής των εκλογών για πρώτη φορά δεν προκρίθηκε για τον ιδεολογικό και προγραμματικό του λόγο αλλά για την σαγηνευτική εικόνα του.
Είναι όμως βέβαιο ότι σ’ αυτές τις εκλογές η εικόνα νίκησε τον λόγο, η εντύπωση το νόημα, η απάθεια την συμμετοχή. Η κρίση έφερε στην Ελλάδα θεμελιώδεις αλλαγές στις κοινωνικές διαδικασίες και τους μηχανισμούς που επιβάλλουν εκλογικές συμπεριφορές στους πολίτες. Ο Τσίπρας μεταβλήθηκε σε μια εικόνα ελκυστική. Μια εικόνα που μίλαγε από μόνη της. Με τα τονισμένα μαύρα μαλλιά (μαλλιά κοράκου χρώμα), με το νεαρό, φωτεινό, καθαρό και όμορφο πρόσωπο του. Έναςνεανίας, σχεδόν παιδί που μάγευε τις μητέρες και τις γυναίκες και γι’ αυτό αξιώθηκε μιας δεύτερης ευκαιρίας. Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να κάνει κάτι δημιουργικό στην ζωή του, γιατί η τύχη τον έκανε αρχηγό κόμματος και εν συνεχεία Πρωθυπουργό. Κανένας δεν άκουγε τον λόγο του στις συγκεντρώσεις, απολάμβανε τις εντυπώσεις που γεννούσε η μορφή του. Άλλωστε τα λόγια του στην καλύτερη περίπτωση ήταν ψεύτικα, δεν είχαν καμία επαφή με την πραγματικότητα ή την αλήθεια των γεγονότων. Στην χειρότερη περίπτωση προκαλούσαν στους παλαιούς κομμουνιστές συνειρμούς από την Ιστορία της Αριστεράς. Το «Εμείς δεν παραδίνουμε τα όπλα» παραπέμπει στην συμφωνία της Βάρκιζας, ή «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» (Ν. Ζαχαριάδης).
Η επιτηδείως φιλοτεχνημένη εικόνα του κ. Τσίπρα από μόνη της μετέβαλε την εκλογική διαμάχη σε παιχνίδι γοητείας. Ένα παιχνίδι που τελικά το κέρδισε γιατί «οι σιωπηλές πλειονότητες», αδιάφορες και αδρανείς, σχεδόν υπνωτισμένες μπροστά στην τηλεόραση ρουφούσαν ηδονικά εντυπώσεις, σε τέτοιο βαθμό που γι’ αυτές οι έννοιες του κοινωνικού, του πολιτικού και του πραγματικού να μην έχουν πια κανένα νόημα. Ο Τσίπρας κατάφερε να γίνει ακαταμάχητος γιατί μετατράπηκε σε μια «παγίδα εντυπώσεων». Τράβηξε πάνω του όλα τα βλέμματα, έγινε ο «καθρέπτης των πάντων».
Επομένως, το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 καταγράφει μια μεγάλη προσωπική νίκη του Τσίπρα που συντελέστηκε σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας και απουσίας νοήματος και κερδήθηκε με μοναδικό μέσο τη προσωπική του σαγήνη. Μια σαγήνηακαταμάχητη που ο εξολοθρευτής άγγελος της θα έρθειπιθανότατα από το μέλλον, με την μορφή της σοφίας του πόνου και όχι με την εικόνα κάποιου Αντι-Τσίπρα.
 |
|||
|
