|
| Τετάρτη, 02 Σεπτεμβρίου 2015 |
Είναι απίστευτο, αλλά η για «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση, που προέκυψε από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 υπό τον κ. Αλέξιο Τσίπρα, δεν χρειάστηκε παρά μόνο 7 μήνες για να οδηγήσει την χώρα σε ένα πρωτοφανή οικονομικό, κοινωνικό, θεσμικό και πολιτειακό εκτροχιασμό. Ένας εκτροχιασμός που την ύστατη στιγμή δεν εξελίχθηκε σε ολοσχερή οικονομική κατάρρευση της κοινωνίας, γιατί τα πολλαπλά αδιέξοδα που προκάλεσε η ασυνείδητη και ανεύθυνη διακυβέρνηση του τόπου από τον κ. Τσίπρα και την συντροφία του τελικώς επέβαλαν την παραίτησή τους και την εν συνεχεία κήρυξη πρόωρων εκλογών για τις 20 Σεπτεμβρίου 2015.
Δυστυχώς, η «αριστερή» αντιμνημονιακή, επαναστατική ορμή, με την οποία ο παραιτηθείς τέως πρωθυπουργός υφάρπαξε τη λαϊκή εντολή, πείθοντας τους πάντες για την μοναδική ικανότητα του να σαρώσει τα δεινά του μνημονίου, δεν αφήνει πίσω της παρά ερείπια σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής. Μια καταστροφή που για να αποκατασταθεί θα χρειαστούν πολλά χρόνια εθνικών προσπαθειών. Αρκεί να μην τις υπονομεύει ο παραδοσιακά διχαστικός λόγος μιας δήθεν ριζοσπαστικής ελληνικής αριστεράς, που στο πέρασμα του χρόνου εξακολουθεί να παραμένει όμοια και απαράλλακτη, διχαστική και εμμονική, καθυστερημένη και αναχρονιστική.
Αυτή είναι η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα, που θα μείνει στην ιστορία αυτού του τόπου, ύστερα από την επτάμηνη διακυβέρνησή της, όχι τόσο από για τις μεγάλες και φρούδες ελπίδες που με απατηλά μέσα δημιούργησε στους πολίτες, για να τις προδώσει εν συνεχεία, όσο για τις χαοτικές επιπτώσεις που δημιούργησε σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής του τόπου η παταγώδης πτώση της. Μόνο με τα ψέματα δεν μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα. Αυτό είναι το μάθημα που εξηγεί και το πώς η στείρα και παραπλανητική ρητορική του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του κατάφερε να μας εκτρέψει από μια κανονικότητα, προς την οποία ήδη προσανατολιζόταν η χώρα, περνώντας από την ύφεση στην ανάπτυξη και από την αποσύνθεση στην αναδιοργάνωση στα τέλη του 2014.
Σήμερα βέβαια, εκτός από την κρίση, που επιδεινώθηκε εξαιτίας αυτής της τυχοδιωκτικής και καταστρεπτικής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μετράμε και 100 δις επιπλέον δημόσιο χρέος αλλά και νέα επώδυνα μέτρα, που η ανεπάρκεια των χειρισμών της κυβέρνησης έχει προκαλέσει, τόσο σε δημοσιονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Κορυφαία πράξη οικονομικής αποσταθεροποίησης, που οφείλεται είτε στην άγνοια, είτε στην αδιαφορία και την ανευθυνότητα του κ. Τσίπρα και του κ. Βαρουφάκη, είναι το κλείσιμο των τραπεζών και ο έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων, που έχει εκμηδενίσει τις συναλλαγές και την επιχειρηματικότητα. Θα μείνει στην ιστορία ως μνημείο κυνισμού η φράση του κ. Βαρουφάκη προς την σύζυγό του «αγάπη μου, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες».
Η πιο μεγάλη ζημιά όμως, που προκάλεσε ο κ. Τσίπρας στη χώρα από τη σύντομη θητεία του στο ύπατο δημοκρατικό αξίωμα, είναι εκείνη στους θεσμούς, στους κανόνες και στις διαδικασίες, που ανέκαθεν ρύθμιζαν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι κατά την διάρκεια των 7 μηνών καθημερινά και συστηματικά παραβιάζονταν, αλλά με αίσθημα αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας. Απωλέστηκε εντελώς η αίσθηση της κανονικότητας και παντού ξεφύτρωναν εξαιρέσεις, που για πρώτη φορά η αριστερή και λαϊκίστικη λογική των νέων κυβερνητών θεωρούσε άξιες προστασίας. Ειδικότερα, για πρώτη φορά η Βουλή συνεδρίαζε ακανόνιστα, εκ των ενόντων και ανάλογα με τις κυβερνητικές ορέξεις, που τις διατύπωναν υπουργοί, οι οποίοι πολλές φορές δεν είχαν συναίσθηση της κοινοβουλευτικής σχέσης που τους συνδέει με αυτή.
Το νομοθετικό έργο γινόταν αποσπασματικά και κατά παραγγελία, οι τροπολογίες της τελευταίας στιγμής έδιναν και έπαιρναν, παρά τις διαμαρτυρίες των βουλευτών της αντιπολίτευσης. Ο κοινοβουλευτικός διάλογος, στείρος και άγονος, γινόταν μόνο για να ταπεινωθεί η αντιπολίτευση και να υμνηθεί η κυβερνητική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Παράλληλα, για πρώτη φορά και κατά παράβαση των κανόνων λειτουργίας του Κοινοβουλίου, ο χώρος της Βουλής «άνοιξε», ώστε εκτός από Ναός της συμβολικής αλλά και της πραγματικής άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας, να λειτουργεί και ως λέσχη φιλοξενίας πανηγυρικών εκδηλώσεων εορτασμού του θριάμβου της Αριστερής ιδεολογίας, επί σύμπαντος του παλαιοκομματικού, διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου, που συνέβαινε να είναι αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Μνημεία αυτής της τακτικής θα απομείνουν η γιορτή για την υποδοχή των απολυμένων καθαριστριών στην αίθουσα της Ολομέλειας, οι τελετές για την κήρυξη ως παράνομου, απεχθούς, αθέμιτου και επονείδιστου του δημοσίου χρέους κ.α.
Επιπλέον, ο «προοδευτικός» τρόπος λειτουργίας της κυβέρνησης εξαντλήθηκε στις εκκεντρικές εμφανίσεις των μελών της στο εσωτερικό και το εξωτερικό (Συνεδριάσεις Συμβουλίων Κορυφής και άλλων θεσμών), όπου επέμειναν να προβάλουν τον ενδυματολογικό αντικομφορμισμό τους, ως μέσο ανατροπής υπέρ της Ελλάδας του συσχετισμού δύναμης στο εσωτερικό της Ε.Ε. Η ευτέλεια έγινε βάση αξιολόγησης των πάντων. Η αριστεία καταγγέλθηκε ως ρετσινιά, ο διορισμός κομματικών φίλων και ημετέρων σε θέσεις μετακλητών ή μη υπαλλήλων ονομάστηκε αριστερή αξιοκρατία. Αποκαταστάθηκαν ως υπουργοί ακόμη και ανδρόγυνα ή σύντροφοι, εξέλιπε το μέτρο και η λογική. Η κομματική προπαγάνδα, το φθηνό δικολαβικό επιχείρημα, η εμπάθεια και ο φανατισμός περίσσεψαν σε όλες τις αναφορές και τις εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής.
Δεν υπήρξε λόγος του πρωθυπουργού ή πρωτοκλασάτων υπουργών που να μην πλειοδοτεί σε διχαστικά μηνύματα, φατριασμό και μεροληψία. Όλοι οι δημόσιοι οργανισμοί στελεχώθηκαν από κομματικούς υπαλλήλους ή παραταξιακούς φίλους. Το κράτος για πρώτη φορά αλώθηκε από τον αριστερό και δεξιό λαϊκισμό. Στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο καθημερινά τα ΜΜΕ είχαν αναφορές στην επιμονή του κ. Τσίπρα και του κ. Βαρουφάκη να αγνοούν τους ευρωπαϊκούς κανόνες και τις διαδικασίες της ενωμένης Ευρώπης. Τελικά επέτυχαν να αποσπάσουν από τους εταίρους και τα στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον τίτλο του «τζογαδόρου» και να γίνει διεθνές ζήτημα η επιδίωξη της νέας ελληνικής αριστερής κυβέρνησης να πετύχει επίλυση των αιτημάτων της για τα εκκρεμή ζητήματα της διαπραγμάτευσης, κατά παράβαση των ευρωπαϊκών κανόνων, έχοντας την πεποίθηση ότι οι εταίροι μας θα υποχωρήσουν προ της απειλής να διαλυθεί η Ε.Ε. από ένα πιθανό Grexit.
Παρέσυραν τον ελληνικό λαό σε ένα δημοψήφισμα που κανένας δεν έχει καταλάβει γιατί έγινε, αφού το ΟΧΙ που εψήφισε ο λαός μετατράπηκε από τον κ. Τσίπρα σε ΝΑΙ άνευ όρων, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την σχεδιαζόμενη απόφαση των ευρωπαίων για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και τέλος, μια κυβέρνηση που κατάφερε να οδηγήσει το λαό σε 3 εκλογές στην διάρκεια εννέα μηνών, είναι προφανές ότι παραβιάζει την συνταγματική τάξη και τη δημοκρατική δεοντολογία, που επιβάλει προσφυγή στις κάλπες ανά τετραετία.
Αν παρ’ όλες αυτές τις αμαρτίες επιμένει να ισχυρίζεται ο κ. Τσίπρας ότι έγινε ο ιδρυτής ενός νέου πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, πλανάται. Προφανώς αναφέρεται σε κάποιο θνησιγενές έκτρωμα, που η πατρότητά του θα τον καταδιώκει ανά τους αιώνες. Ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του προφανώς αποτελεί την επιβίωση του πιο παρωχημένου τρόπου άσκησης της πολιτικής, που προσπαθεί ανεπιτυχώς να κρυφτεί πίσω από το νεανικό πρόσωπο του ιδίου. Αν είναι κάτι νέο που χρειάζεται σήμερα η χώρα είναι η ολική επαναφορά στην κανονικότητα, η αποκατάσταση της λειτουργίας των θεσμών και των κανόνων που διασφαλίζουν την ομαλότητα στο δημοκρατικό πολίτευμα, η συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων στο χειρισμό των κρίσιμων εθνικών ζητημάτων. Η ομοψυχία μεταξύ κοινωνικών ομάδων και πολιτικών παρατάξεων αποτελεί πλέον όρο και στόχο εθνικής επιβίωσης.
 |
|||
|
