|
| Δευτέρα, 30 Ιουλίου 2007 |
"Πρέπει να κάνουμε την σωτηρία του περιβάλλοντος κεντρική οργανωτική αρχή του πολιτισμού μας" Αλ Γκορ
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας για την αναγκαιότητα μιας οικολογικής Δημοκρατίας στην Ελλάδα, ομολογουμένως δημιουργούν ανάμεικτα συναισθήματα .
Αφ΄ ενός γιατί ο έντονα διακηρυκτικός τόνος των δηλώσεων αυτών μάλλον τις καθιστούσε παράτυπες με το τραγικό κλίμα που καλλιεργούν οι φυσικές καταστροφές ,από τις συνεχείς πυρκαγιές . Αφ΄ ετέρου γιατί σε μια χώρα που μέχρι σήμερα η επίσημη Πολιτική έχει αδιαφορήσει εντελώς για κάθε οικολογική δράση, είναι τουλάχιστον άκομψο ένας γηραιός πολιτικός από την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας να προβάλει την αξία της Οικολογικής Δημοκρατίας .
Οπωσδήποτε η εμβέλεια των λόγων του κυρίου Προέδρου (που είναι ως γνωστόν Γερμανοτραφής ως προς ένα σημαντικό κομμάτι της παιδείας του) απηχεί τις σκέψεις του Uirich Beck που έχει αναγνωρίσει ότι το ζήτημα της οικολογικής δημοκρατίας είναι σημαντικό όσο και επιτακτικό γιατί "τιθασεύει το αντινεωτερικό δικτατορικό δυναμικό της οικολογίας και το συμφιλιώνει , το συνδέει με την ελευθερία και την αμφιβολία της νεωτερικότητας". (Βλεπ. Uirich Beck .H επινόηση του πολιτικού σελ. 187)
Όμως δεν πρέπει μέσα απ΄ αυτές τις θεωρήσεις να παραγνωρίζονται δύο αδιάσειστες Ελληνικές πραγματικότητες . Η πρώτη αφορά την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας που επινοήθηκε και εφαρμόστηκε στην Ελληνική αρχαιότητα ως μορφή πολιτεύματος , δηλ. ως αρχή διοίκησης των κοινών και όχι ως μέσο προστασίας της Φύσης .
Η οικολογία της Δημοκρατίας είναι μεγέθη διαφορετικής τάξης. Είναι στοιχεία που ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Η Δημοκρατία αναφέρεται στον κόσμο του φυσικού συμβολαίου , που όπως το εισηγείται ο Michel Serres ειναι το σύμφωνο δυνάμει του οποίου θα παύσει ο πόλεμος της κοινωνίας εναντίον της Φύσης , θα υπάρξει ανακωχή και αμοιβαία υπόσχεση αρμονικής συμβίωσης .
Σε ένα τέτοιο συμβόλαιο όμως το μέχρι τώρα ζητούμενο είναι το υποκείμενο που θα συμβληθεί για λογαριασμό και εξ΄ ονόματος της φύσης. Γι αυτό και η οικολογική δημοκρατία είναι και θα παραμείνει μία ουτοπία ελάχιστα ελκυστική.
Τέλος η δεύτερη αφορά την δυστυχία της Ελληνικής Φύσης να είναι χρόνια τώρα αιχμάλωτη της Δημοκρατίας των σκουπιδιών . Των σκουπιδιών που παράγονται από όλους και απορρίπτονται παντού. Των σκουπιδιών που στην Ελλάδα είναι ισχυρότερα από κάθε Πολιτική κεντρική ή αυτοδιοικητική . Των σκουπιδιών που κατά κανόνα προκαλούν πυρκαγιές τις θερμές ημέρες του θέρους και αφανίζουν τα Δάση.
Των πραγματικών σκουπιδιών , που αν μιλούσαν , θα είχαν πολλά να μας μάθουν για την οικολογία και τα πάθη της εν Ελλάδι.
 |
|||
|
