Κατά τη διάρκεια συζήτησης στη βουλή , για την παροχή φήφου εμπιστοσύνης στη Κυβέρνηση, ο
κ. Τζαβάρας , μεταξύ άλλων
ανέφερε : Ποιός σήμερα αμφιβάλει , ότι εάν η Ελλάδα έφθασε σε αυτό το σημείο που έφθασε, το οφείλει στο γεγονός ότι το κράτος κατά τη διάρκεια της
"Μεταπολίτευσης υπήρξε πελατειακό", δηλαδή δεν ικανοποίησε ποτέ την αποστολή του αλλά έγινε ένας μηχανισμός εξυπηρέτησης συμφερόντων ή αιτημάτων ατομικών ή συλλογικών;
http://www.k-tzavaras.gr/video4.php
Κύριοι συνάδελφοι, στο πλαίσιο αυτής της τριήμερης συζήτησης που επακολούθησε το αίτημα του Πρωθυπουργού για παροχή εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση, είχαμε την ευκαιρία και θα εξακολουθήσουμε να την έχουμε μέχρι τα μεσάνυχτα, να ανταλλάξουμε απόψεις και να πούμε σκέψεις, ιδέες, να ασκήσουμε κριτική και κυρίως μέσα σε αυτήν την πολύ έντονη ατμόσφαιρα της πόλωσης που επικρατεί στην κοινωνία, να αποδείξουμε στο λαό ότι εντός του Κοινοβουλίου μπορεί και γίνεται ένας διάλογος. Ένας διάλογος, που βεβαίως μετουσιώνει τα σήματα και τα μηνύματα της πραγματικής, της υλικής, της καθημερινής ζωής, με τις ιδέες, τις απόψεις και τις ιδεολογίες.
Και είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί πλην μερικών υπερβολών, απ αυτό το Βήμα ακούστηκαν πολύ σοβαρά πράγματα και από τις δύο μερίδες. Γιατί, ουσιαστικά, είναι δεδομένο πια ότι στην Ελλάδα δύο είναι οι μερίδες που μάχονται. οι αντιμνημονιακοί και οι μνημονιακοί. Βέβαια, αν κάποιος προσπαθήσει σε αυτήν την πόλωση να βρει το πραγματικό υπόστρωμα, να αναζητήσει δηλαδή την πραγματικότητα που αντιστοιχεί σε αυτήν τη διάκριση, θα συναντήσει ένα κενό, γιατί, πράγματι, τίποτα δεν σημαίνει η αντίθεση μνημονιακός και αντιμνημονιακός. Είναι δημιούργημα κάποιων επιτήδειων πολιτικών, κάποιων δημοσιογράφων, κάποιων επικοινωνιολόγων, την οποία άκριτα και για λόγους που έχουν σχέση με μικροκομματικά συμφέροντα την υιοθέτησαν οι περισσότεροι, οι περισσότεροι από εκείνους, που ποτέ δεν ακολούθησαν τους πιο σοβαρούς από τους διανοητές της πλευράς τους.
Κάνω ιδιαίτερη αναφορά σήμερα, γιατί απ αυτό το Βήμα ακούστηκε το όνομα ενός μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου, του Παναγιώτη Κονδύλη, ο οποίος κατά πολύ ενδιαφέροντα και περίεργο τρόπο, από το 1991 είχε εντοπίσει τις αιτίες της κρίσης, αυτής της κρίσης που δεν άρχισε βέβαια το 2009 αλλά είχε αρχίσει και διήρκησε καθ όλον τον χρόνο που επικράτησε σε αυτόν τον τόπο αυτό που λέγεται μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία.
Βέβαια, μπορεί να επιγράφεται αυτό το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο: «Οι αιτίες της παρακμής του αστικού πολιτισμού» αλλά μέσα, εκεί υπάρχει και μία ιδιαίτερη σημείωση -για να μην είμαι επικριτικός μονάχα προς την αριστερή πλευρά του Κοινοβουλίου- και για την καχεξία του αστικού στοιχείου στην κοινωνία και την ιδεολογία της νεοελληνικής Ελλάδας.
Απ αυτό, δυστυχώς, κανένας δεν έχει αντλήσει τις ιδέες και τα μηνύματα, που τώρα μόλις εμείς ανακαλύπτουμε και για τα οποία βέβαια κάποτε θα πρέπει να σκεφθούμε, να αναστοχαστούμε και να εξηγήσουμε στις επόμενες γενιές, γιατί από τη στιγμή που στην Ελλάδα υπήρχαν τέτοιοι διανοούμενοι, κανένας δεν τους έδινε σημασία. Η απάντηση είναι μία, Γιατί όλοι οι πολιτικοί, κοιτούσαμε τι θα πει ο τάδε επικοινωνιολόγος, ποιο παραπολιτικό θα προσφέρουμε ή θα προσπαθήσουμε να ανταλλάξουμε με τον τάδε δημοσιογράφο και γενικά πως θα υποταχθούμε σε μία επικοινωνία, η οποία, όπως επανειλημμένα έχει τονιστεί, δεν ικανοποιεί τα συμφέροντα ούτε την αποστολή που πρέπει να ικανοποιείται μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες αλλά κάποια άλλα παραθεσμικά συμφέροντα.
Με αυτήν την έννοια, λοιπόν, ήθελα να πω ότι πολύ κακώς μας μέμφεστε εμάς, της από εδώ πλευράς, ότι σας κάνουμε αντιπολίτευση. Δεν σας κάνουμε αντιπολίτευση, κύριοι συνάδελφοι. Και είναι προφανές αυτό, γιατί εσείς δεν εκφράζετε την Αντιπολίτευση, εσείς εκφράζετε πρώτα απ όλα την άρνηση στην Κυβέρνηση και εμείς δεν κάνουμε τίποτε άλλο, από το να αρνούμαστε αυτήν την άρνηση. Και όπως πολύ καλύτερα από εμένα πρέπει να ξέρετε, η άρνηση της άρνησης, είναι μία πολύ συνθετική διαδικασία και απαιτεί μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα και κυρίως πολύ προσεκτικότερη έρευνα. Παραδείγματος χάριν, ας πάρουμε το θέμα του πελατειακού κράτους. Ποιος σήμερα αμφιβάλλει ότι εάν η Ελλάδα έφθασε σε αυτό το σημείο που έφθασε, το οφείλει στο γεγονός ότι το κράτος κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης υπήρξε πελατειακό, δηλαδή δεν ικανοποίησε ποτέ την αποστολή του αλλά έγινε ένας μηχανισμός εξυπηρέτησης συμφερόντων ή αιτημάτων ατομικών ή συλλογικών;
Αυτά, λοιπόν, τα συμφέροντα, κάποιοι είτε είχαν συλλογική είτε ατομική εκδοχή, έσπευδαν να τα ονομάζουν «λαϊκά» και έτσι πολλοί παράγοντες της τότε ή της σημερινής Αντιπολίτευσης, έσπευδαν να τα υπερασπίζονται άκριτα και κατ αυτόν τον τρόπο βέβαια, έγιναν υπαίτιοι με τον τρόπο τους και από την πλευρά τους αυτού που σήμερα λέγεται «δεινή κρίση». Υπ αυτήν την έννοια, λοιπόν, ο ισχυρισμός ότι δεν φταίει η Αριστερά για την κρίση, παίρνει την απάντησή του από την πολύ σωστή και ευκρινή άποψη του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη.
Συμπτωματικά, μου κάνει εντύπωση, γιατί τα βιβλία του Κονδύλη έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις «ΘΕΜΕΛΙΟ» και θα έπρεπε τουλάχιστον κάποιοι, να έχουμε αυτήν τη στιγμή εδώ σε αυτήν την κρίσιμη ώρα, το κουράγιο, την αντοχή και τη σοβαρότητα να παραδεχόμαστε πάνω απ όλα την πραγματικότητα, χωρίς να δαιμονοποιούμε και χωρίς να εκθειάζουμε καθ υπερβολήν πτυχές της.
Ευχαριστώ πολύ, κυρία Πρόεδρε.
