|
| Δευτέρα, 16 Ιουλίου 2007 |
"Έχει σημασία άν κατόρθωσα να κάνω κάτι με το να ΄ζω" Ronald Dworkin.
Μόλις σε χρονικό διάστημα ενός εξαμήνου κατά τον προηγούμενο χρόνο περισσότερα από 500 παιδιά και έφηβοι αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν στη χώρα μας. Οι παρατηρήσεις των ειδικών επιστημόνων μας ειδοποιούν για το ότι το τελευταία χρόνια στην Ελλάδα όλο και περισσότερα Ελληνόπουλα επιχειρούν να βάλουν τέρμα στη ζωή τους . Ποιος ευθύνεται για αυτό το θλιβερό και συνάμα ανησυχητικό φαινόμενο;
Οι πρώτες εκτιμήσεις των ειδικών αποδίδουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς που με την συμπεριφορά τους ενισχύουν το άγχος των παιδιών κυρίως κατά την σχολική ηλικία σε μία προσπάθεια να αποδείξουν την αξία τους . Η προσέγγιση αυτή μάλλον επαληθεύει την ρήση του Λ. Βιντγκενστάϊν , ότι οι άνθρωποι για να εξηγήσουν κάτι βαθύ , το μετατρέπουν ανενδοίαστα σε κάτι ασύγκριτα ρηχό.
Ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα θα ήταν ασυγχώρητη ελαφρότητα να μελετηθεί μόνο με την επίκτηση επιφανειακών καταστάσεων. Ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο Γάλλος κοινωνιολόγος Εμίλ Ντυρκέμ στην κλασσική πλέον μελέτη του για την αυτοκτονία , διαπίστωσε ότι μία κατηγορία αυτοκτονιών που τις ονόμασε ανομικές , είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης των καθιερωμένων κοινωνικών προτύπων , τα οποία οι άνθρωποι και κυρίώς 
οι νέοι χρειάζονται να ρυθμίζουν την συμπεριφορά τους .
Όταν μία κοινωνία ευρίσκεται σε κατάσταση ανομίας , οι κοινές αξίες δεν είναι αποδεκτές και τα κοινά νοήματα δεν είναι πια κατανοητά . Κάτω από τέτοιες συνθήκες δημιουργούνται στα άτομα ψυχολογικές καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από ένα αίσθημα ματαιότητας , έλλειψη προορισμού, συναισθηματικής κενότητας.
Δεν υπάρχει διάθεση στο άτομο να καταφέρει κάτι σημαντικό με το να ζει. Ο αγώνας θεωρείται άχρηστος. Η αποξένωση γίνεται το κυρίαρχο αίσθημα. Δεν χρειάζεται πολύ μεγάλη σοφία ή ιδιαίτερα υψηλή εξοικείωση με επιστημονικές έννοιες για να αντιληφθεί κανείς τον ατομικό χαρακτήρα των αυτοκτονικών τάσεων που παρατηρούνται στα σημερινά Ελληνοπούλα.
Η κοινωνία ωθεί τους νέούς να δώσουν στην ζωή τους αξία και νόημα μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Να σπουδάσουν να επιτύχουν στο Πανεπιστήμιο να γίνουν γιατροί , δικηγόροι , μηχανικοί κ.ο.κ. Τους διαθέτει όμως μέσα ανεπαρκή και αναποτελεσματικά. Το σχολείο δεν ικανοποιεί τις ανάγκες της μόρφωσης με αποτέλεσμα τα Ελληνόπουλα να γίνονται πελάτες των δασκάλων τους προς δόξαν της παραπαιδείας. Η παιδαγωγική λειτουργία του σχολείου απαξιώνεται και η επιτυχία γίνεται όλο και περισσότερο αποτέλεσμα της τύχης ή υπόθεση συναλλαγής. Αλλά ήδη προ πολλού και η επίτευξη του στόχου της αποφοίτησης από το Πανεπιστήμιο έχει παύσει να έχει σημασία που είχε προ εικοσαετίας.
Η ανεργία έχει εκμηδενίσει την αξία του τίτλου σπουδών της Ιατρικής , της Νομικής του Πολυτεχνείου . Παράλληλα στον δημόσιο βίο η διαφθορά , η υποκρισία , η άνοδος ασήμαντων και ατάλαντων δημιουργεί σους νέους το αίσθημα της ματαιότητας . Τους κάνουν αδιάφορους για τα κοινά και τους ωθούν στην επινόηση μεθόδων επιβίωσης και προκοπής που αποκλίνουν από τις καθιερωμένες και τις κοινά αποδεκτές.
Η ανομία στον χώρο της εκπαίδευσης είναι η παθογόνος αιτία που οδηγεί τα παιδιά και τους έφηβους να γίνονται αυτόχειρες- θύματα μιας κοινωνίας που υποκριτικά αγαπά τα παιδιά της , αλλά δεν έχει την δύναμη να πάρει δραστικά μέτρα για την σωτηρία τους. Αυτή είναι η βαθιά εξήγηση του φαινομένου που δεν πρέπει να μετατρέψουμε σε κάτι ρηχό για να διευκολύνουμε την συνέχιση του ύπνου μας.
 |
|||
|
