|
| Δευτέρα, 18 Ιουνίου 2007 |
«Η Ελληνική κοινωνία φαίνεται να αντλεί την ανοχή της απένατι στην ανομία από τις ενοχές των ατομικών της μελών» (Β. Καραποστόλης – Η αδιαχώρητη κοινωνία σ.47)
Σήμερα πλέον , με την συμβολή και του μεγάλου σοφού του περασμένου αιώνα P.Bourdieu, είμαστε σε θέση να κατανοούμε το σχολείο ως ένα θεσμό που εξασφαλίζει την αναπαραγωγή της κοινωνίας μέσα από την ρυθμισμένη λειτουργία της σχέσης δασκάλου- μαθητή.
Η σχέση αυτή δεν είναι τόσο μια σχέση στοργής όσο μια σχέση εξουσίας.
Η εξουσία αυτή δεν συγκροτείται δημοκρατικά (δηλ. καμία πολιτισμένη κοινωνία δεν διαθέτει αιρετούς δάσκαλους ή αιρετούς μαθητές)
Δεν υπακούει στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, αλλά ιδρύεται από την στιγμή που ο μαθητής αποφασίζει οικεία βουλήσει να ενταχθεί στο σχολείο και να θέσει τον εαυτό του κάτω από την μορφωτική εξουσία του δασκάλου.
Εκπαιδεύομαι σημαίνει μεταξύ άλλων ότι αποδέχομαι τον δάσκαλό ως κύριο και αναγνωρίζω εξ΄ ορισμού την πνευματική και ηθική του υπεροχή.
Διδάσκω εξάλλου σημαίνει ότι ασκώ στον μαθητή μια μορφή νόμιμης βίας ,που ασφαλώς προ πολλού έχει παύσει να είναι φυσική , αλλά οπωσδήποτε εξακολουθεί να είναι συμβολική και συνίσταται στην μετάδοση των γνώσεων, στην επιβολή κοινωνικών σημασιών, καθώς και πολιτισμικών αυθαιρεσιών.
Παράλληλα για να είναι σε θέση το σχολείο να εκπληρώνει την κοινωνική του αποστολή η Πολιτεία έχει την πρωταρχική υποχρέωση να εξασφαλίζει σ΄ αυτό διαρκώς τις υλικές τεχνικές και νομικές προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για την λειτουργία του.
Παρ΄ όλο όμως που όλοι οι ενδιαφερόμενοι για την ομαλή και αποδοτική λειτουργία της εκπαίδευσης παράγοντες (δάσκαλοι –μαθητές –Πολιτεία )οφείλουν να έχουν αφομοιώσει τις προαναφερόμενες κοινοτυπίες , εν τούτοις κανείς απ΄ αυτούς δεν ανταποκρίνεται έστω και στοιχειωδώς στην αποστολή του.
Έως πότε θα κρύβουμε από τους ίδιους τους εαυτούς μας την αλήθεια που όλοι καθημερινά βιώνουμε?
Έως πότε θα προσποιούμεθα σ΄ αυτή την χώρα, ότι τα σχολεία μας παρέχουν στα παιδιά μας επαρκή για την κοινωνική μας αναπαραγωγή Παιδεία?
Το ανομολόγητο κατάντημα της παιδείας αποτελεί αναμφίβολα το μέγιστο Εθνικό μας ελάττωμα στην αρχή του 21ου αιώνα .
Η ανοχή της κοινωνίας και της πολιτείας στις κατεστημένες πλέον παραπαιδευτικές πρακτικές μόρφωσης των Ελληνοπαίδων έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς πλήρους εκπαιδευτικής ανομίας.
Απέναντι σ΄ αυτό το καθεστώς κανείς δεν αντιδρά, παρ΄ όλο που έχει φθάσει στον έσχατο παραλογισμό να επιτρέπει στους μαθητές της Γ΄ τάξης του Λυκείου να συμμετέχουν στις εξετάσεις εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο χωρίς να έχουν προηγουμένως υποβληθεί επιτυχώς σε απολυτήριες εξετάσεις για την αποφοίτηση τους από το Λύκειο.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τα Ελληνόπουλα αφού ολοκληρώσουν το πρόγραμμα των Πανελληνίων εξετάσεων για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ,επιστρέφουν στο Λύκειο για να δώσουν απολυτήριες εξετάσεις (!)
ʼραγε τι πρέπει να συμβεί σ΄ αυτή την χώρα για αντιληφθούμε ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη για βαθιές και μεγάλες αλλαγές στην εκπαίδευση.
 |
|||
|
