|
| Πέμπτη, 07 Ιουνίου 2012 |
Πορευόμαστε ήδη προς τις εκλογές της 17ης Ιουνίου και όλοι (ο καθένας από την πλευρά του) διατελούμε «εν πλήρει συγχύσει αθώοι». Προσποιούμαστε ότι δεν έχουμε ιδέα για τα πραγματικά αίτια της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Για το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο και τις παραφυάδες του. Όμως αυτή η «αθωότητα» κρύβει πολλές ενοχές.
Γιατί ενώ όλοι βλέπαμε την βιομηχανία μας να διαλύεται δεν αντιδρούσε κανείς. Όλοι είχαν βολευτεί με την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που κατανάλωνε δανεικούς πόρους χωρίς κανένα ουσιαστικό παραγωγικό αποτέλεσμα.
Γιατί ενώ όλοι βλέπαμε τα συνδικάτα να έχουν μεταμορφωθεί σε σκληρές συντεχνίες διεκδίκησης παράλογων και εν πολλοίς αντικοινωνικών προνομίων κανείς δεν διενοείτο να αντισταθεί στην αχαλίνωτη αυτή δράση τους. Για δεκαετίες τα μεγάλα συνδικάτα στο όνομα ενός δήθεν «κοινωνικού ελέγχου» συμμετείχαν ισότιμα με τους πολιτικούς στην λήψη των κρίσιμων για τον τόπο αποφάσεων. Τότε όλα αυτά εθεωρούντο φυσιολογικά. Ήσαν απόλυτα δεμένα με το πνεύμα της εποχής εκείνης: Ευημερία με δανεικά χωρίς προσωπικό μόχθο, χωρίς κανένα ρίσκο πέραν της υποθήκευσης του μέλλοντος της χώρας, χωρίς περίσκεψη και αιδώ, χωρίς να λογαριάζει κανείς το γενικό συμφέρον και την συνεχή εξαχρείωση της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής του τόπου.
Το κράτος είχε παύσει προ πολλού να υπηρετεί το γενικό κοινωνικό συμφέρον. Ικανοποιούσε μόνο συμφέροντα διαφόρων κοινωνικών κατηγοριών που είχαν ανάλογα με την επικρατούσα κυβερνητική «κατάσταση» την δυνατότητα να χρησιμοποιούν ως μεσίτη ένα αναχρονιστικό, σαθρό και αντιδημοκρατικό κομματικό σύστημα για να κάνουν τις δουλειές τους.
Οι κολλητοί του Υπουργού, οι συμπατριώτες του Αρχηγού, οι συνάδελφοι της ιδιαιτέρως του Πρωθυπουργού, οι σύντροφοι του κυβερνητικού συνδικαλιστή, οι οικείοι του συνεταιριστή, οι ευνοούμενοι της «διαπλοκής» , οι προστάτες και οι χορηγοί του κόμματος αλλά και κάποιοι πονηροί αριστερούληδες αποτελούσαν τα «κομμάτια» της κοινωνίας που έχοντας προνομιακές σχέσεις με το σύστημα κατανομής της κρατικής εύνοιας ικανοποιούσαν το ατομικό συμφέρον τους σε βάρος του γενικού.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί χωρίς την αχρήστευση όλων των ζωτικών λειτουργιών του Κράτους και της Κοινωνίας, χωρίς τον ξεπεσμό των πάντων.΄Ετσι σήμερα αναγκαζόμαστε να ζήσουμε «το μέλλον» εκείνης της εποχής ως Χείμαιρα.
Όμως τα ψέμματα τελείωσαν. Δεν μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε να ζούμε ανυποψίαστοι ένα αμέριμνο και ασάλευτο παρόν. Εξαντλήθηκαν τα περιθώρια του να ζει ο καθένας μας σε βάρος του άλλου και όλοι σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Η οικονομική κρίση μας έφερε αντιμέτωπους με την σκληρή πραγματικότητα που κρυβόταν κάτω από τις ατομικές ή συλλογικές μας πλάνες. Δεν μπορούμε να ζούμε αιωνίως χωρίς να παράγουμε οι ίδιοι τον πλούτο που χρειάζεται για να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας. Αυτή δεν είναι υποχρέωση των εταίρων μας που πλέον δεν μας δανείζουν άλλο γιατί τα συσσωρευμένα επί δεκαετίες χρέη μας μας έχουν καταστήσει διεθνώς αναξιόπιστους.
Πρέπει να αλλάξουμε ρότα. Πρέπει να αλλάξουμε ζωή. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Είναι αλήθεια ότι η κρίση μας αποσταθεροποιεί. Μας πληγώνει γιατί ανατρέπει αναγκαστικά και βίαια τις βεβαιότητες πάνω στις οποίες είχαμε στηρίξει την λειτουργία του ιδιωτικού και δημόσιου βίου μας. Υποβαθμίζει το επίπεδο της ζωής μας για να το προσαρμόσει στις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Όμως η κρίση μας κάνει και πιο δυνατούς γιατί μας καλεί να αντιδράσουμε δημιουργικά και όχι τυφλά στην υπέρβαση αυτών των δυσκολιών.
Αυτή η υπέρβαση είναι το στοίχημα των εκλογών της 17ης Ιουνίου: Θα μείνουμε στα ψέμματα και στις αδυναμίες του χθες ή θα διαβούμε την ιστορική μεθόριο του τέλους της μεταπολίτευσης με το κουράγιο και την θέληση να συμμετέχουμε στο ξεκίνημα μιας νέας εποχής, στη θέσμιση μιας νέας συλλογικής ταυτότητας, στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας πιο παραγωγικής, πιο συλλογικής.
Αυτή την δύσκολη ώρα όσοι προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν την κρισιμότητα των προσεχών εκλογών και επιδίδονται στην δαιμονοποίηση του «Μνημονίου» και την ενοχοποίηση συλλήβδην και αθρόως όλων των πολιτικών ηγεσιών που κυβέρνησαν τον τόπο από το 1974 μέχρι σήμερα θα αποδειχθούν ολετήρες του τόπου. Όσοι επιμένουν να συντηρούν τους μύθους του παρελθόντος και καλλιεργούν στον Λαό προσδοκίες που είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να τις εκπληρώσουν, δεν δημαγωγούν απλώς. Οδηγούν συνειδητά την κοινωνία στο χάος και την Χώρα στην καταστροφή.
Κανονικά η μεταπολίτευση στην Ελλάδα έπρεπε ήδη να έχει τελειώσει με την απομυθοποίηση της Αριστεράς, όπως ακριβώς συνέβη στην Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και αλλού.
Πιστεύω ότι σήμερα στην Χώρα μας η απομυθοποίηση αυτή είναι προτιμότερο να γίνει στις συνειδήσεις των πολιτών πριν από τις εκλογές, παρά να χρειαστεί να γίνει βίαια και τραγικά μετά τις εκλογές, ώστε να πληρωθεί το ρηθέν από τον Κ.Μαρξ ότι η συνείδηση έρχεται πάντα κατόπιν εορτής. Τότε θα είναι για όλους πολύ αργά.
 |
|||
|
