|
| Δευτέρα, 30 Απριλίου 2007 |
"Η Ελληνική σκέψη βασισμένη ολοκληρωτικά στην γεωμετρική σύλληψη της φύσης και του κόσμου δεν μπόρεσε ποτέ (ή μάλλον δεν θέλησε ποτέ) να επεξεργαστεί μια φιλοσοφία της Ιστορίας με την σύγχρονη έννοια του όρου" Κ. Παπαϊωάννου . Η αποθέωση της Ιστορίας.
Στην σκληρή αντιδικία που έχει ξεσπάσει και εξακολουθεί με αμείωτους ρυθμούς έντασης για την ορθότητα ή μη του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄Δημοτικού εντυπωσιάζουν δύο λεπτομέρειες Η πρώτη αφορά την διαπίστωση ότι η μάχη υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης εκδηλώνεται με τον πιο φανατικό και οργισμένο τρόπο στις τάξεις των μη ειδικών. Η δεύτερη αφορά την αδυναμία των ειδικών να εξηγήσουν γιατί επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος τρόπος καταγραφής ιστορικών γεγονότων που αποκλίνει ουσιωδώς από το περιεχόμενο της λαϊκής μνήμης και Εθνικής συνείδησης.
Αναμφίβολα στο δημόσιο αυτό διάλογο υπάρχει μια ιδεολογική φόρτιση που δεν επιτρέπει νηφάλιες και ψύχραιμες επιστημονικές προσεγγίσεις . Η αξίωση για επιστημονική ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων συγχέεται με το καθήκον υπεράσπισης της πατρίδας.
Και οι δύο πλευρές προβάλλουν τα επιχειρήματα τους υπέρ της απόσυρσης ή της διατήρησης του βιβλίου. Καμμία όμως δεν πείθει για την ικανότητα της να διακρίνει μεταξύ της αξίας του μαθήματος της Ιστορίας στην Εκπαίδευση και της σημασίας των ιδεολογικών χρήσεων του παρελθόντος στις οποίες καταφεύγουν πολλές φορές κάποιοι για να υπερασπιστούν απόψεις και θέσεις που δεν ενδιαφέρουν την Εθνική παιδεία.
Η ύπαρξη διαφορετικών και αντιμαχόμενων απόψεων για το παρελθόν του τόπου δεν αποτελεί σύμπτωμα παθογένειας, αλλά αντιθετα για την συνειδητοποίηση της ανάγκης έρευνας των ιστορικών πηγών , διαστάυρωσης στοιχείων , αναζήτησης μαρτυρικών κειμένων . Η ανάγκη της τεκμηρίωσης των απόψεων πρέπει να προσανατολίζει κάθε έντιμη προσπάθεια ερμηνείας του παρελθόντος .
Ο ρόλος της Ιστορίας είναι να αποκαθάρει το παρελθόν από θρύλους , μύθους , ανθρωπομορφισμούς πάσης φύσεως . Η ιστορία γεννιέται από την στιγμή που το παρελθόν ως πρωτογενές και ανεπεξέργαστο υλικό πεθαίνει. Οπως τονίζει ο J.H. Plumb στο βιβλίο του "Ο θάνατος του παρελθόντος" , ο ιστορικός επιταχύνει το θάνατο του παλιού παρελθόντος από τα περιτά φορτία της μισαλλοδοξίας , της εθνικής ματαιοδοξίας και της ταξικής κυριαρχίας. Από τις διενέξεις λοιπόν που τροφοδοτούνται από την άσβεστη δίψα των ιδεολογικών για ολοκληρωτική επικράτηση περισσότερο χρειαζόμαστε ως έθνος την επεξεργασία μιας φιλοσοφίας της Ιστορίας με την σύγχρονη έννοια , όπως το είχε διαπιστώσει ήδη από το 1959 ο σοφός Κ .Παπαϊωάννου.
 |
|||
|
