|
| Δευτέρα, 19 Ιανουαρίου 2009 |
Στην Βιέννη της Αυστρίας κατά τα τέλη του 1790 βρέθηκε για επαγγελματικούς λόγους ο Ρήγας Βελεστινλής. Αξιοποιώντας τις ευνοϊκές συνθήκες που του προσέφερε η εκεί άκμάζουσα τότε Ελληνική παροικία (η σημαντικότερη βάση του έντυπου διαφωτισμού του υπόδουλου γένους) κατόρθωσε να τυπώσει ένα από τα πλέον αξιόλογα βιβλία του. «Το σχολείο των ντελικάτων εραστών.» Ένα λογοτεχνικό έργο που αποτελείται από συλλογή εξ ερωτικών διηγημάτων και από τον ίδιο τον Ρήγα είναι «βιβλίο ηθικόν» , περιέχον τα περίεργα συμβεβηκότα των ωραιότερων γυναικών του Παρισιού , ακμαζουσών κατά τον παρόντα αιώνα».
Το πρώτο από αυτά τα διηγήματα φέρει τον τίτλο «Ο νέος εξωμερίτης». Από αυτό το διήγημα αξίζει να αντιγράψουμε την πρώτη παράγραφο . «Ένας εξωμερίτης ονομαζόμενος Ζιακώ , στολισμένος με άκρα ωραιότητα και ξανθά μαλλιά , όντας δέκαέξ χρόνων , ήλθε πρώτην φορά εις το Παρίσι.
Και με το να είχεν αφήσει τα άγρια βουνά της πατρίδας του εις την οποίαν έτρωγε μόνον μαύρο ψωμί και έπινεν το θολόν νερό του ποταμού, η κόχη του τσαρσιού όπου εκόνευσε , του εφάνη βασιλικόν παλάτι. Όταν έτρωγε άσπρο ψωμί ενόμιζε να είχε τα πλέον εκλεκτότερα φαγητά εμπροστά του και δουλεύοντας εδώ και εκεί εκέρδαινε την ζωοτροφίαν του και ήταν υπερευχαριστημένος εις την νέαν κατάσταστασίν του.»
Δύο αιώνες μετά η γλαφυρή αυτή περιγραφή της ψυχολογίας του εξωμερίτη επιμένει να είναι εύστοχη και επίκαιρη . Φαινόμενο κοινωνικό των σύγχρονων καιρών η επιδίωξη του εξωμερίτη να ευδοκιμήσει στον ξένο τόπο .Να ζήσει όσα στερήθηκε στον τόπο της καταγωγής ή της προέλευσης του. Όμως σ΄ αυτή την κατηγορία των μετοίκων ή των μεταναστών η πιο χαρακτηριστική είναι οι ημεδαποί εξωμερίτες.
Όσο για επιχειρηματικά επαγγελματικά ή και για πολιτικά οφέλη εγκαθίστανται σε άλλους τόπους εκμεταλλευόμενοι με απληστία τις προσφερόμενες δυνατότητες να χορτάσουν «καθαρό νερό» και «άσπρο ψωμί» σε μια νέα κατάσταση για την κοινωνική , ιστορική και πολιτισμική διαμόρφωση της οποίας δεν είχαν καμία συμβολή. . Έτσι συμμετέχουν στην αξιοποίηση και την διανομή ενός κοινωνικού κεφαλαίου που σχηματίστηκε χωρίς την ατομική ή οικογενειακή τους συνεισφορά.
Αυτή η κατηγορία των εξωμεριτών κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να εξελιχθεί σε κοινωνική πληγή , ιδίως όταν αυτού του είδους οι εξωμερίτες ικανοποιήσουν τις ανάγκες της ζωοτροφίας τους και στραφούν στην εκπλήρωση των λεγόμενων «συμβολικών αναγκών». Ανοιχτούν δηλαδή στους αγώνες για κοινωνική αναγνώριση διεκδικώντας αξιώματα αιρετών αρχόντων. Τότε είναι που έχουν την υποχρέωση από όψιμοι «ντελικάτοι εραστές» ενός τόπου που δεν τους αφορούσε να γίνουν αγωνιστές μιας κοινωνίας που τους ενδιαφέρει.
 |
|||
|
