|
| Δευτέρα, 05 Ιανουαρίου 2009 |
«Μα αυτό είναι ένα πραγματικό δράμα»
Με αυτή τη φράση ο σουρεαλιστής Ροζέ Βιτράκ κλείνει το πρωτοποριακό θεατρικό του έργο «Βίκτορ ή τα παιδιά στην εξουσία»
Ένα θεατρικό έργο που ανέβασε το 1929 στο Παρίσι , στη σκηνή του θεάτρου Αλφρεντ Ζαρύ και πέτυχε να «σπάσει» τις συμβάσεις της υποκρισίας και του καθωσπρεπισμού που αναγνωρίζουν στα παιδιά το μονοπώλιο της αγνότητας και της αθωότητας .
Ο εννιάχρονος Βικτόρ για ένα βράδυ (που είναι και το τελευταίο της ζωής του ) αποκτά σημαντικό ανάστημα και νοημοσύνη ώριμου άνδρα . Αποκαλύπτει οικογενειακά σκάνδαλα, στηλιτεύει την υποκριτική και ανήθικη συμπεριφορά των μεγάλων , οδηγεί στην αυτοκτονία τους γονείς του και ένα φιλικό τους ζευγάρι, για να καταλήξει και αυτός σε πρόωρο θάνατο.
Ένα πραγματικό δράμα που προέκυψε από την πλήρη αντιστροφή των κοινωνικών ρόλων μεταξύ των παιδιών και ενήλικων, από την σύγχυση των κοινωνικών λειτουργιών. Ένα δράμα που θα συμβαίνει στ΄ αλήθεια κάθε φορά που μέσα στην κοινωνία τα παιδιά δεν είναι πραγματικά παιδιά και οι μεγάλοι δεν είναι τόσο ώριμοι και ικανοί όσο χρειάζεται για να δώσουν στους νέους βλαστούς την αγωγή και την μόρφωση που ταιριάζει στις εκάστοτε ισχύουσες κοινωνικές συνθήκες.
Όταν τα παιδιά σκέπτονται με τα μυαλά των μεγάλων . Όταν τα παιδιά βγαίνουν στους δρόμους με την άδεια των γονέων τους και τις ευλογίες των δασκάλων τους για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της κοινωνικής αδικίας που τους στερεί το «δημόσιο αγαθό» της δια βίου προσωπικής και οικογενειακής εξασφάλισης.
Όταν τα παιδιά δεν ονειρεύονται αλλά μιλούν με τα λόγια των μεγάλων και παπαγαλίζουν ιδέες και σκέψεις που δεν ταιριάζουν με τον άδολο νεανικό αυθορμητισμό τους , αλλά εκφράζουν τις ιδιοτέλειες και τα ενδιαφέροντα των γονέων τους .
Όταν οι νέοι δεν διεκδικούν ποιότητα παιδείας ούτε ενδιαφέρονται για την πνευματική , ηθική και πολιτική τους καλλιέργεια , αλλά πετροβολούν την Πολιτεία απαιτώντας την «τακτοποίηση» τους σ΄ ένα ασφαλές μέλλον , το προσωπικό τους βόλεμα που θα ικανοποιεί το νεοελληνικό και δη μεταπολιτευτικό ιδεώδες για μια χαλαρή και άνετη ζωή.
Όταν οι μεγάλοι διακατέχονται από το σύνδρομο της παιδοκολακείας ή της παιδοδουλείας έχοντας πλήρως παραδοθεί στην εμμονή ότι «τα παιδιά έχουν πάντα δίκιο» .Όταν οι γονείς έχουν απαρνηθεί τον παιδαγωγικό τους ρόλο και έχουν αποδεχθεί την έκρηξη των παιδιών τους σ΄ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μεταγγίζει παιδεία , αλλά μεταδίδει «χρήσιμες γνώσεις» .
Όταν οι μεγάλοι παρακολουθούν με θαυμασμό και δέος τα παιδιά να διαδηλώνουν , να περιυβρίζουν αρχές και θεσμούς , να καταστρέφουν δημόσιες και και ιδιωτικές περιουσίες και δηλώνουν ικανοποίηση από το επίπεδο της σοφίας τους .
Όταν μεγάλοι και παιδιά καταντούν να θεωρούν την παρανομία ως ελευθερία και την αυθάδεια του λόγου ως δικαίωμα , τότε η κοινωνία ζει ένα μεγάλο και πραγματικό δράμα , έστω και εν αγνοία της.
 |
|||
|
