|
| Δευτέρα, 17 Μαρτίου 2008 |
Η κοινωνία είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μελών της»
E. Durkheim
Μία από τις μεγάλες και ουσιώδεις πλάνες που καλλιεργήθηκαν συστηματικά και δυστυχώς κυριαρχικά κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης από τις πολιτικές παρατάξεις του λεγόμενου «προοδευτικού χώρου», είναι εκείνη που επέβαλε τα συνδικάτα (κυρίως των ΔΕΚΟ) ως αυθεντικους και σχεδόν αποκλειστικούς εκφραστές ολόκληρης της κοινωνίας σε θέματα δημοκρατίας, εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της χώρας.
Επί τρείς και πλέον δεκαετίες μετά την πτώση της Δικτατορίας τα αρκτικόλεξα ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ, ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κ.α σφραγίζουν τις εξελίξεις των κοινωνικών αγώνων για ισότητα και δικαιοσύνη. Οι κατά καιρούς εκπρόσωποι των αντίστοιχων εργατικών οργανώσεων διεκδικούν και πολλές φορές επέτυχαν να λειτουργούν ως άτυποι αλλά πανίσχυροι συγκυβερνήτες της χώρας.
Πολλοί απ’ αυτούς μονοπωλούν την δημοσιότητα που αφορά στα ζέοντα κοινωνικά ζητήματα του τόπου, παρόλο που δεν διαθέτουν το ανάλογο προσωπικό κύρος ή την προσήκουσα μόρφωση. Οι περισσότεροι κατά μία θαυμαστή σύμπτωση βρίσκουν πάντα τον τρόπο να «αξιοποιούν την θητεία τους στο αγωνιστικό μετερίζι του « εργατοπατέρα» με προαγωγή στο αξίωμα του «εθνοπατέρα».
Ευτυχώς όμως φαίνεται ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να συνειδητοποιήσουμε ότι η κοινωνία των πολιτών, πολύ δε περισσότερο ο Λαός, δεν συμπίπτουν ούτε και εκφράζονται από την συνάθροιση των εργαζομένων στους κρατικοδίαιτους οργανισμούς κοινής ωφέλειας.
Τα συνδικάτα δεν είναι παρά η επαγγελματική οργάνωση ενός μέρους της κοινωνίας που συνδέονται μεταξύ τους, με ταυτότητα οικονομικών συμφερόντων. Η πρόσφατη απεργία των εργαζομένων στην ΔΕΗ και στην αποκομιδή των απορριμμάτων αποκάλυψε ότι τα συνδικάτα στην διεκδίκηση των αιτημάτων τους δεν διστάζουν να ζημιώσουν ολόκληρη την κοινωνία, προκειμένου να εκβιάσουν την κυβέρνηση για να υποκύψει στις «δίκαιες» απαιτήσεις τους.
Οσοι λοιπόν σπεύσουν να σταθούν εκθύμως στο πλευρό αυτών που στο όνομα της διατήρησης των προνομίων τους αδίστακτα εκβιάζουν το λαό και την κυβέρνησή του, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα συνδικάτα δεν εκφράζουν ούτε την κοινωνία, ούτε τον λαό. Δεν εκπροσωπούν παρά εκείνους που είναι μέλη τους ως προς τις οικονομικές και επαγγελματικές τους διεκδικήσεις.
Με άλλα λόγια αποτελούν την φωνή ενός μέρους της κοινωνίας που επιτέλους πρέπει να κάνει μία δημοκρατική προσπάθεια για να αντιληφθεί ότι τα συνδικάτα δεν μπορεί να αυτοανακηρύσσονται εκπρόσωποι του συνόλου, αλλά ούτε και δικαιούνται να εξακολουθήσουν να δρουν ως κυρίαρχες και καταπιεστικές μερικότητες. Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να αποβούν παράγοντες αμφισβήτησης της λαϊκής κυριαρχίας.
 |
|||
|
