|
| Δευτέρα, 04 Φεβρουαρίου 2008 |
«Ου τους λόγους τοις έργοις βλάβην ηγούμενοι, αλλα μη προδιδαχθήναι μάλλον λόγω πρότερον ή επί α δει έργω ελθείν»
(Θουκυδίδης, Επιτάφιος 40 επ.)
Τα λόγια σε μία ολοκληρωμένη Δημοκρατία δεν βλάπτουν τα έργα. Ούτε είναι περιττά., αφού χρειάζονται για να μας διαφωτίζουν σχετικά με όσα εν συνεχεία πρέπει να κάνουμε. Όπως ακριβώς πριν από είκοσι πέντε περίπου αιώνες ο Περικλής εκθειάζει αυτή τη σχέση των λόγων με τα έργα, έτσι και σήμερα η αποτελεσματική λειτουργία μιας Δημοκρατικής Πολιτείας επιβάλλει την ανάγκη επαρκούς μελέτης κάθε μελλοντικού έργου.
Σήμερα ιδίως που οι «αυτόματες» σκέψεις και δράσεις, αυτές, δηλ. που δεν προδιδάσκονται με λόγια κυριαρχούν σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής. Η απελευθέρωση από τη μηχανική σκέψη και την μηχανική δράση προϋποθέτει ένα κίνημα διαφωτισμού που θα απαλλάξει τον σύγχρονο νεωτερικό (ή και μετα-νεωτερικό) κόσμο από τα κοινωνικά, πολιτισμικά και τα πολιτικά στερεότυπα που αναπαράγουν ένα κόσμο σχέσεων που κανείς πια δεν τις έχει πραγματική ανάγκη.
Ακόμη και η έννοια της επανάστασης έχει ουσιαστικά υποκύψει στην ασφυξία της κοινοτοπίας. Από παντού προβάλλει ζωτική η ανάγκη της ριζικής ανανέωσης των νοημάτων που αποδίδουμε σε βασικές για την κοινωνική ζωή εμπειρίες.
Προς την ικανοποίηση μιας τέτοιας ανάγκης φαίνεται ότι ανταποκρίνεται η «Επιτροπή για την Απελευθέρωση της Γαλλικής Ανάπτυξης» που συγκροτήθηκε από τον Πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, για να μελετήσει και να διαφωτίσει με λόγια πρώτα τα έργα, που χρειάζεται η ανάπτυξη της Γαλλίας, για να απελευθερωθεί από τις αγκυλώσεις και τις στερεοτυπίες του παρελθόντος.
Ο Ζακ Αταλί, ο σοσιαλιστής πάλαι ποτέ σύμβουλος του προέδρου Φρ. Μιτεράν, τοποθετήθηκε πρόεδρος της Επτροπής που μετά από ενδελεχή μελέτη κατέγραψε σ’ ένα πολυσέλιδο υπόμνημα 316 προτάσεις για την οικονομική , πολιτισμική και κοινωνική αναμόρφωση της Γαλλίας.
Πριν από κάθε πρόταση όμως στο υπόμνημα καταγράφεται μία βαρυσήμαντη οδηγία προς τους Γάλλους, αλλά για την ταυτότητα του λόγου και στους Ευρωπαίους πολίτες. «Πρέπει συγκεκριμένα να μάθουν ότι το μέλλον της απασχόλησης δεν βρίσκεται πια στην δημοσιοϋπαλληλία και ότι το μέλλον των επιχειρήσεων δεν είναι πια οι επιδοτήσεις.
Πάρα πολλές εξουσίες μεταφέρθηκαν στην Αγορά, στην Ευρώπη, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση , στις Ανεξάρτητες Αρχές. …. Το ουσιώδες μέρος της δράσης βρίσκεται σήμερα στα χέρια (των πολιτών) που πρέπει να θελήσουν την αλλαγή και να καταληφθούν από μια επιθυμία για μέλλον, για επιπλέον μάθηση, για προσαρμογή, για περισσότερη και καλύτερη εργασία, για μοίρασμα από κοινού για τόλμη.
Το κράτος διατηρεί ωστόσο μια ορισμένη ικανότητα να αλλάζει τη χώρα. Αυτά αναμφίβολα πρέπει να γίνουν τα λόγια, που ακόμη και αν συκοφαντηθούν ως νεοφιλελεύθερα, θα πρέπει να μας προδιδάξουν τα έργα μιας βιώσιμης επανάστασης , που επιτέλους ,ας το παραδεχθούμε, είναι η μόνη εφικτή.
 |
|||
|
