|
| Σάββατο, 22 Δεκεμβρίου 2007 |
Παρακολουθώντας τους ομιλητές από τον χώρο της Αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτό που μου έμεινε είναι ,η προσπάθεια που κάνουν όλοι, να κρύψουν εδώ στο βήμα του Κοινοβουλίου, στο πιο περίοπτο σημείο της Ελληνικής Δημοκρατίας το πιο μεγάλο μυστικό τους: Την αμηχανία που έχουν, τόσο στο ιδεολογικό όσο και στο πολιτικό, αλλά τελικά θα έλεγα και στο γλωσσικό επίπεδο αντιμετώπισης αυτού του συγκεκριμένου νομοσχεδίου.
Και πράγματι , διαπιστώνει κανείς, από όσα ελέγχθησαν εναντίον του νομοσχεδιου αυτού και δεν έχω αντιληφθεί όπως και άλλοι συνάδελφοί μου σε τι συνιστάται ο νεοφιλελεύθερος χαρακτήρας , που παρουσιάζει η κατάστρωση των κονδυλίων και οι επιλογές που κάνει η κυβέρνηση, κατά τον σχεδιασμό των προγραμμάτων που περιλαμβάνονται στον συγκεκρι μένο προϋπολογισμό.
Πώς μπορεί να συνταυτίζεται η νεοφιλελεύθερη οικονομική συνταγή με τις επιλογές της κυβέρνησης όσον αφορά: Τη φορολογική ελάφρυνση των χαμηλών εισοδημάτων Την προστασία των νοικοκυριών που πλήττονται απο τη φτώχεια. Την ίδρυση ενός μείζονος κοινωνικής σημασίας θεσμού, του Εθνικού Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής Την πλήρη κάλυψη θεμάτων πρόνοιας για τα οποία ουδέποτε στο παρελθόν είχε τεθεί θέμα.
Ερωτώ και πραγματικά αγωνιώ να πάρω την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Κατά ποιά λογική μπορεί κάποιος να αποδίδει ως μομφή στην κυβέρνηση αυτή που είναι η πρωταρχική επιλογή της, δηλ. την κοινωνική ευαισθησία. Αυτό που μπορώ να θεωρήσω δεδομένο, είναι, ότι έχουν δυσκολία να αφομοιώσουν τις καινούριες πραγματικότητες που έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται στο πολιτικό πεδίο μετά τη νίκη του Κώστα Καραμανλή και της ΝΔ στις εκλογές του 2004.
Γιατί πράγματι μετά από αυτή τη μεγάλη νίκη άρχισε να δημιουργείται ένα άλλο κλίμα πολιτικής και ιδεολογικής πραγματικότητας στην Ελλάδα. Δημιουργείται ένα ακόμη ζήτημα, για την πολιτική αμηχανία που αισθάνεται το ΠΑΣΟΚ απέναντι στον λόγο που καταναλώνει για να επιχειρηματολογήσει κατά της ψήφισης του συγκεκρ μένου νομοσχεδίου όταν δεν μπορεί να πείσει κανέναν.
Πώς είναι δυνατόν να στρέφεται εναντίον της κυβέρνησης για τα μέτρα και για την διαβούλευση που έχει ξεκινήσει ήδη για το ασφαλιστικό, όταν δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί το γεγονός, ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι τόσο πολύ κατακερματισμένο και τόσο πολύ αναποτελεσματικό ώστε χρειάζεται πραγματική αναδιάρθρωση. Χρειάζεται να γίνει συγχώνευση των ταμείων, χρειάζεται να γίνει εξοικονόμηση δαπανών οι οποίες κατασπαταλώνται προκειμένου να λειτουργούν κατά αυτό τον τρόπο τα 155 αυτοτελή ασφαλιστικά ταμεία.
Μια επισης αμηχανία είναι η γλωσσική αμηχανία . Γιατί παρακολουθώντας τόσο πολυ λόγο να καταναλώνεται κατά του νομοσχεδίου αυτό που διαπιστώνω είναι, ότι πουθενά ο λόγος αυτός δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Και αυτό που θυμίζει την πολύ μεγάλης αξίας φράση του Νομπελίστα Κέλντερς ο οποίος έλεγε ότι υπάρχουν αυτά τα καθεστώτα που στήριξαν με τέτοιους τρόπους και τέτοιες ιδεολογικές επιλογές το χτισιμο του πολιτικού τους κόσμου, σε μια εσφαλμένη χρήση της γλώσσας.
 |
|||
|
